Co z tą Europą?

Międzynarodowy terroryzm, wszelkiej maści działalności wywrotowe, skandale, które w ostatnich latach wywarły nie korzystny wpływ na demokracje europejskie. Żaden kraj Starego Kontynentu nie został oszczędzony. Nie zagłębiając się w szczegóły, poprzestając na tej płaszczyźnie ma się wrażenie ogromnego nieładu, pozbawionego jakiegokolwiek sensu. Jednakże ponad gmatwaniną faktów nie sposób nie dostrzec, że wszystkie te przeciwne siły, dla których Europa była zarazem terenem działań i ofiarą, zmierzały do jednego celu: jej osłabienia i rozkładu. W takim wypadku nasuwa się pytanie, czyim interesom sprzyja taka sytuacja? A może nie należy dopatrywać się konkretnego celu?

Europa jest wystarczająco duża, aby sama działać na własną szkodę i nie potrzebuje do tego niczyjej pomocy, czego po wielokroć dowiodła. A nawet jeśli się nad tym zastanowić, coś na kształt odwrócenia rzeczy: Europa, najpierw uczyniwszy z całego świata scenę, na której realizowała własne ambicje i także konkurowała, sama teraz stała się sceną, na której reszta świata robi dokładnie to samo. Osobliwa ironia losu, zarazem pewna sprawiedliwość.

I chyba nie ma żadnego dyrygenta. Orkiestra gra sama. Europa cierpi na własne dolegliwości.